Recenzja filmu – Mission: Impossible – Dead Reckoning część pierwsza
Tom Cruise po raz kolejny lekkomyślnie naraża swoje życie dla naszej rozrywki, z ogromnie satysfakcjonującym efektem.
W ciągu ostatnich dwunastu lat, Mission: Impossible był bardziej konsekwentnie doskonały niż James Bond. Najnowsza odsłona, po raz kolejny z nieustraszonym śmiałkiem i ostatnią wielką gwiazdą kina Tomem Cruise’em w roli głównej, kontynuuje ten trend. Z Dead Reckoning Part OneŚmiertelnie niebezpieczny Cruise i jego pomocnik – przepraszam, reżyser – Christopher McQuarrie, stworzyli chwytający za podłokietnik, obgryzający paznokcie thriller akcji o zadziwiającej zręczności.
Jak zawsze, ta recenzja będzie unikać rujnujących spoilerów, ale do tej pory prawdopodobnie widzieli Państwo urywek, w którym Ethan Hunt Cruise’a zjeżdża motocyklem z klifu w zwiastunach. Tak, naprawdę to zrobił. Sześć razy. Zaangażowanie Cruise’a w wykonywanie własnych akrobacji jest już legendarne, ale w tym filmie wykroczył poza kanalizowanie Bustera Keatona do prawdopodobnie szalonego poziomu zaangażowania wobec swojej publiczności. Naprawdę obawiam się o życie Toma Cruise’a, ale w międzyczasie akcja, którą zapewnia w tym filmie, absolutnie zapiera dech w piersiach. Jeśli chodzi o McQuarrie’ego, jedynym innym hollywoodzkim filmowcem głównego nurtu, który unika CGI w takim stopniu, jest Christopher Nolan. O co chodzi z reżyserami o imieniu Christopher? Niech Bóg błogosławi ich obu, ponieważ korzystając ze starych, praktycznych metod, wyprzedzają swoich konkurentów na rynku coraz bardziej zalewanym nieważkimi, naprawianymi w pośpiechu, generowanymi komputerowo wizualizacjami.
Oczekująca na zeitgeist fabuła dotyczy zagrożenia ze strony sztucznej inteligencji, które można kontrolować tylko za pomocą dwóch części klucza w kształcie krzyża, który został rozdzielony. Dlaczego klucz w kształcie krzyża? Czy twórcy sugerują, że tylko moc Chrystusa może pokonać egzystencjalne zagrożenie ze strony SI? Prawdopodobnie nie, choć przeszło mi to przez myśl. Tak czy inaczej, różne światowe mocarstwa są zdeterminowane, by zdobyć ten klucz, ale Ethan Hunt (Cruise) i jego zwykły zespół agentów IMF – Benji (Simon Pegg), Ilsa (Rebecca Ferguson) i Luther (Ving Rhames) – uważają, że to zbyt duża moc dla jednego narodu. W międzyczasie sztuczna inteligencja stała się samoświadoma, co oznacza, że nie można ufać cyfrowej komunikacji i technologii (co staje się oczywiste w scenie otwierającej, z udziałem rosyjskiej łodzi podwodnej). Amerykańskie agencje wywiadowcze działają teraz z “analogowego pokoju”, odciętego od wszelkich…